Ένα σχόλιο του Μιχάλη Αμοιραδάκη στη διαβούλευση του ν/σ του Υπουργείου Παιδείας
Κύριε Υπουργέ
Αρχικά, οφείλω να καταθέσω το εξής: Στα 15 μου αποφάσισα να γίνω δάσκαλος. Μετά την απόκτηση του πτυχίου μου από το μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας, επέλεξα να γίνω εκπαιδευτικός φροντιστής, γιατί έτσι έκρινα ότι θα μπορέσω να υλοποιήσω το εφηβικό μου όνειρο, με τον καλύτερο τρόπο. Η επιλογή μου αυτή ήταν - και εξακολουθεί να είναι - ελεύθερη, συνειδητή. Και, τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζω, ήταν και παραμένει απολύτως νόμιμη. Εάν τα κομματικά σας στερεότυπα γεννούν απέχθεια για την επαγγελματική μου δραστηριότητα, έχετε δύο επιλογές: Είτε να αναλάβετε την πολιτική ευθύνη και να εκφράσετε την απέχθειά σας θεσμικά, με νόμο που να μου απαγορεύει να εργάζομαι, είτε να καταπιείτε την απέχθειά σας και να σωπάσετε. Πάντως, ουδείς, ούτε καν εσείς, έχει το δικαίωμα να χλευάζει το επάγγελμά μου και να με προσβάλλει, με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς.
Επί του νομοσχεδίου:
1. Το φροντιστήριο, όπως κάθε χώρος εργασίας, οφείλει να σέβεται (προσωπικά, θα έλεγα και να τιμά), τους ανθρώπους – εργαζομένους του. Το Κράτος, νομοθετώντας, οφείλει να ορίζει τα συστατικά και το πλαίσιο διαχείρισης αυτού του σεβασμού, χαράσσοντας με σαφήνεια τα όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας. Ωστόσο, το Κράτος που τώρα εσείς υπηρετείτε, έχει αποδείξει ότι είναι ανίκανο να διαφυλάξει την τήρηση των κανόνων που το ίδιο θέτει, προφυλάσσοντας τους νόμιμους από τους παράνομους. Τίποτα δεν ακούω και πουθενά δεν βλέπω να νοιάζεστε, για τα παράνομα ιδιαίτερα που πλήττουν θανάσιμα τη νόμιμη (και σκληρά φορολογούμενη) φροντιστηριακή εκπαίδευση (την οποία, σε κάθε ευκαιρία που σας δίνεται, μάταια, προσπαθείτε να απαξιώσετε)…
2. Από πουθενά δεν προκύπτει ούτε τεκμηριώνεται δικαίωμα του Κράτους, να στρέφεται εναντίον επιχειρήσεων που (το ίδιο) «ξεζουμίζει», για να επιβιώσει. Τα εργασιακά δεδομένα που συνθέτουν τη λειτουργία κάθε φροντιστηρίου, σύμφωνα με υπάρχουσες νομικές διατάξεις, κατατίθενται σε κρατικές υπηρεσίες. Εάν το Κράτος είναι ανίκανο να βάλει τις υπηρεσίες του να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, δεν ευθύνονται γι αυτό οι φροντιστές. Ευθύνεστε εσείς. Ευθύνεστε και οφείλετε να βρείτε τον τρόπο, όλα τα στοιχεία που εμείς (οφείλουμε να) καταθέτουμε, να τα καταθέτουμε μία φορά. Και μετά, βρείτε εσείς τον τρόπο, αυτά να φτάνουν στα χέρια των διευθυντών εκπαίδευσης – ή όπου αλλού επιθυμείτε.
3. Σας ενημερώνω ότι, κόντρα σε κάθε κρατικίστικη (και, φυσικά, κρατικοδίαιτη) λογική, οι μαθητές δεν συμπεριφέρονται στο φροντιστήριο (στο οποίο επιλέγουν να φοιτούν), όπως στο σχολείο (στο οποίο υποχρεώνονται να φοιτούν). Όσον αφορά τις κωμικοτραγικές αιτιάσεις κάποιων – και ελάχιστων – εκπαιδευτικών ότι «τα Χριστούγεννα και το Πάσχα πρέπει να ξεκουράζονται 15 ημέρες για να είναι αποδοτικοί» ή ότι «το Πάσχα οι μαθητές λείπουν γιατί είναι σε διακοπές»… τι να πω; Φαίνεται πως οι δικοί μου συνεργάτες – καθηγητές είναι άνθρωποι… μιας άλλης κατηγορίας, γιατί, πολλά χρόνια τώρα, για να μπορέσουν να κάνουν το καλύτερο για τους μαθητές τους, μου ζητούν πρόσθετες διδακτικές ώρες, ώρες πληρωμένες για τους εργαζόμενους κι απλήρωτες για το φροντιστήριο, ώρες στις οποίες οι μαθητές προσέρχονται ανελλιπώς, με μεγάλη ευχαρίστηση. Πάντως, σε αυτό το σημείο, στοιχειώδης αίσθηση δικαιοσύνης μου επιβάλλει να σας αναγνωρίσω ότι το παρόν κείμενο του νόμου απέχει πάρα πολύ (προς το καλύτερο), από τις αρχικές ανεκδιήγητες διατυπώσεις…
Κύριε Υπουργέ
Αξιοποιώ τη δυνατότητα που μου δίνει το θεσμικό πλαίσιο της Πολιτείας μου και καταθέτω εδώ την άποψή μου, αλλά δεν έχω ψευδαισθήσεις. Διανύω το 55ο έτος της ζωής μου. Τριάντα χρόνια εκπαιδευτικός φροντιστής, είχα πολλές ευκαιρίες, για να μάθω καλά ότι στα μάτια της κρατικής εξουσίας (όλων των χρωμάτων), αποτελώ τον ιδανικό – και απαραίτητο – αποδιοπομπαίο τράγο. Κουράστηκα και βαρέθηκα να προσπαθώ να πείσω, ότι δεν είμαι ελέφαντας. Έτσι, εδώ, δεν θα το επιχειρήσω καν. Θα ήθελα μόνο, σκεπτόμενος τους μαθητές μου, τους γονείς τους και αναλογιζόμενος τις πάμπολλες συζητήσεις μου μαζί τους, να σας παρακαλέσω: Κάποια στιγμή, όποτε το θελήσετε, ελάτε σε μια Κυριακάτικη εκδήλωση ενός φροντιστηρίου – του δικού μου, ή οποιουδήποτε άλλου. Δεν θα σας στοιχίσει τίποτα. Για κάποιους περίεργους κι ανεξερεύνητους λόγους, εμείς οι φροντιστές διαθέτουμε τις Κυριακές μας δωρεάν. Εκεί θα έχετε τη δυνατότητα, αφού αποχωρήσουν διακριτικά από την αίθουσα οι «πληγές», να μιλήσετε ιδιαιτέρως με όλους εκείνους που, αιώνες τώρα, θεραπεύονται… Αν το κάνετε, θα μάθετε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Σας το υπόσχομαι, ευελπιστώντας ότι έχετε ακόμα τη δυνατότητα να ακούτε…
Αρχικά, οφείλω να καταθέσω το εξής: Στα 15 μου αποφάσισα να γίνω δάσκαλος. Μετά την απόκτηση του πτυχίου μου από το μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας, επέλεξα να γίνω εκπαιδευτικός φροντιστής, γιατί έτσι έκρινα ότι θα μπορέσω να υλοποιήσω το εφηβικό μου όνειρο, με τον καλύτερο τρόπο. Η επιλογή μου αυτή ήταν - και εξακολουθεί να είναι - ελεύθερη, συνειδητή. Και, τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζω, ήταν και παραμένει απολύτως νόμιμη. Εάν τα κομματικά σας στερεότυπα γεννούν απέχθεια για την επαγγελματική μου δραστηριότητα, έχετε δύο επιλογές: Είτε να αναλάβετε την πολιτική ευθύνη και να εκφράσετε την απέχθειά σας θεσμικά, με νόμο που να μου απαγορεύει να εργάζομαι, είτε να καταπιείτε την απέχθειά σας και να σωπάσετε. Πάντως, ουδείς, ούτε καν εσείς, έχει το δικαίωμα να χλευάζει το επάγγελμά μου και να με προσβάλλει, με απαράδεκτους χαρακτηρισμούς.
Επί του νομοσχεδίου:
1. Το φροντιστήριο, όπως κάθε χώρος εργασίας, οφείλει να σέβεται (προσωπικά, θα έλεγα και να τιμά), τους ανθρώπους – εργαζομένους του. Το Κράτος, νομοθετώντας, οφείλει να ορίζει τα συστατικά και το πλαίσιο διαχείρισης αυτού του σεβασμού, χαράσσοντας με σαφήνεια τα όρια μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας. Ωστόσο, το Κράτος που τώρα εσείς υπηρετείτε, έχει αποδείξει ότι είναι ανίκανο να διαφυλάξει την τήρηση των κανόνων που το ίδιο θέτει, προφυλάσσοντας τους νόμιμους από τους παράνομους. Τίποτα δεν ακούω και πουθενά δεν βλέπω να νοιάζεστε, για τα παράνομα ιδιαίτερα που πλήττουν θανάσιμα τη νόμιμη (και σκληρά φορολογούμενη) φροντιστηριακή εκπαίδευση (την οποία, σε κάθε ευκαιρία που σας δίνεται, μάταια, προσπαθείτε να απαξιώσετε)…
2. Από πουθενά δεν προκύπτει ούτε τεκμηριώνεται δικαίωμα του Κράτους, να στρέφεται εναντίον επιχειρήσεων που (το ίδιο) «ξεζουμίζει», για να επιβιώσει. Τα εργασιακά δεδομένα που συνθέτουν τη λειτουργία κάθε φροντιστηρίου, σύμφωνα με υπάρχουσες νομικές διατάξεις, κατατίθενται σε κρατικές υπηρεσίες. Εάν το Κράτος είναι ανίκανο να βάλει τις υπηρεσίες του να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, δεν ευθύνονται γι αυτό οι φροντιστές. Ευθύνεστε εσείς. Ευθύνεστε και οφείλετε να βρείτε τον τρόπο, όλα τα στοιχεία που εμείς (οφείλουμε να) καταθέτουμε, να τα καταθέτουμε μία φορά. Και μετά, βρείτε εσείς τον τρόπο, αυτά να φτάνουν στα χέρια των διευθυντών εκπαίδευσης – ή όπου αλλού επιθυμείτε.
3. Σας ενημερώνω ότι, κόντρα σε κάθε κρατικίστικη (και, φυσικά, κρατικοδίαιτη) λογική, οι μαθητές δεν συμπεριφέρονται στο φροντιστήριο (στο οποίο επιλέγουν να φοιτούν), όπως στο σχολείο (στο οποίο υποχρεώνονται να φοιτούν). Όσον αφορά τις κωμικοτραγικές αιτιάσεις κάποιων – και ελάχιστων – εκπαιδευτικών ότι «τα Χριστούγεννα και το Πάσχα πρέπει να ξεκουράζονται 15 ημέρες για να είναι αποδοτικοί» ή ότι «το Πάσχα οι μαθητές λείπουν γιατί είναι σε διακοπές»… τι να πω; Φαίνεται πως οι δικοί μου συνεργάτες – καθηγητές είναι άνθρωποι… μιας άλλης κατηγορίας, γιατί, πολλά χρόνια τώρα, για να μπορέσουν να κάνουν το καλύτερο για τους μαθητές τους, μου ζητούν πρόσθετες διδακτικές ώρες, ώρες πληρωμένες για τους εργαζόμενους κι απλήρωτες για το φροντιστήριο, ώρες στις οποίες οι μαθητές προσέρχονται ανελλιπώς, με μεγάλη ευχαρίστηση. Πάντως, σε αυτό το σημείο, στοιχειώδης αίσθηση δικαιοσύνης μου επιβάλλει να σας αναγνωρίσω ότι το παρόν κείμενο του νόμου απέχει πάρα πολύ (προς το καλύτερο), από τις αρχικές ανεκδιήγητες διατυπώσεις…
Κύριε Υπουργέ
Αξιοποιώ τη δυνατότητα που μου δίνει το θεσμικό πλαίσιο της Πολιτείας μου και καταθέτω εδώ την άποψή μου, αλλά δεν έχω ψευδαισθήσεις. Διανύω το 55ο έτος της ζωής μου. Τριάντα χρόνια εκπαιδευτικός φροντιστής, είχα πολλές ευκαιρίες, για να μάθω καλά ότι στα μάτια της κρατικής εξουσίας (όλων των χρωμάτων), αποτελώ τον ιδανικό – και απαραίτητο – αποδιοπομπαίο τράγο. Κουράστηκα και βαρέθηκα να προσπαθώ να πείσω, ότι δεν είμαι ελέφαντας. Έτσι, εδώ, δεν θα το επιχειρήσω καν. Θα ήθελα μόνο, σκεπτόμενος τους μαθητές μου, τους γονείς τους και αναλογιζόμενος τις πάμπολλες συζητήσεις μου μαζί τους, να σας παρακαλέσω: Κάποια στιγμή, όποτε το θελήσετε, ελάτε σε μια Κυριακάτικη εκδήλωση ενός φροντιστηρίου – του δικού μου, ή οποιουδήποτε άλλου. Δεν θα σας στοιχίσει τίποτα. Για κάποιους περίεργους κι ανεξερεύνητους λόγους, εμείς οι φροντιστές διαθέτουμε τις Κυριακές μας δωρεάν. Εκεί θα έχετε τη δυνατότητα, αφού αποχωρήσουν διακριτικά από την αίθουσα οι «πληγές», να μιλήσετε ιδιαιτέρως με όλους εκείνους που, αιώνες τώρα, θεραπεύονται… Αν το κάνετε, θα μάθετε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Σας το υπόσχομαι, ευελπιστώντας ότι έχετε ακόμα τη δυνατότητα να ακούτε…
